Begin van onze projecten & het Zambiaanse leven!

Hoi allemaal!

Leuk om te horen dat jullie genieten van mijn reisverslagen!
Afgelopen dinsdag zijn onze docenten Peter en Marjolein vertrokken naar Nederland. Nu staan we er toch echt zelf voor! Met zijn vijven hebben we Peter en Marjolein uitgezwaaid. Het was fijn dat ze een weekje hebben geholpen om de meeste afspraken te maken en ons thuis te laten voelen.

Dinsdagmiddag zijn we onder andere naar de markt geweest. Het was niet anders dan de andere keren, totdat ik een jongen enorm zag stunten om zijn fiets vol geladen met kratten met flesjes frisdrank een heuveltje op te krijgen. Ze zijn met de weg bezig, dus het was een zandpaadje waar een buis op lag. En nu komt het dus. Ik dacht: moeten we die arme jongen niet eens even een handje helpen? Dus Marjanneke, Jorinde en ik tilden de buis opzij en trokken samen met de jongen de fiets het heuveltje op. Oke, we gaan weer verder. Ik keek weer op en serieus iedereen stond naar ons te kijken! De hele markt leek even stil te staan en ik zag Lisa en Amber lachen. Jongens lachten om die jongen, die door drie blonde mzungu (blanke) meisjes geholpen moest worden! Oeps. Snel verder lopen! Beetje ongemakkelijk haha!

Woensdag hadden we bij het Kachere Development Programme een afspraak om de sexworkers (prostituees) te ontmoeten. Helaas kwamen er na lang wachten maar twee vrouwen op dagen. Nou eigenlijk, meisjes. Eentje is 16 jaar oud en heeft een kind die 3,5 jaar oud is. Wow, wat jong... Christabel, de vrouw die ons onder andere begeleid bij Kachere heeft ons veel informatie kunnen geven over de sexworkers. Erg nuttig. En we hebben kennis gemaakt met de twee meisjes. Christabel is een erg gezellige vrouw die wel van een grapje houdt, dus we hebben ook lekker gekletst. De afspraak was dus niet voor niks!

Donderdagavond hadden we met Christabel afgesproken om ’s avonds door Chipata heen te rijden en een paar clubs te bezoeken. Zo krijgen wij een beter beeld van hoe de prostitutie hier in elkaar steekt. Met deze kennis kunnen wij hopelijk ons beter inleven in de wereld van de sexworkers. Om dit niet heel opvallend te doen, gingen wij ook gewoon een drankje drinken in de clubs.
Twee vrienden van Christabel reden ons in hun auto langs de plekken waar sexworkers aan de kant van de straat staan. Erg indrukwekkend en heftig. Ook zijn we naar een bar geweest en twee clubs. Op een gegeven moment leek het eigenlijk wel een kroegentocht. In de laatste club vielen wij mzungu’s behoorlijk op. Wat ik voor de grap zij, en wat ik eigenlijk typerend voor dat moment vind zal ik even herhalen: “I’m not very soepel in the hips!” ;) Haha even serieus, zo zie je niemand op donderdagavond in de Babbel dansen hoor! ;)

Dus..., vrijdagmorgen om 9 uur onze eerste voorlichting/les aan de sexworkers van het bisdom (Home Based Care). Eerst te voet naar het busstation en daarna met de minibus naar de kerk in Nabvutika. Wij waren natuurlijk netjes op tijd, maar we zijn een uur later begonnen. Het duurde een uur voordat iedereen aanwezig was, er gebeden was en we mochten beginnen. Eigenlijk vond ik het helemaal niet erg. Ik zat daar wel lekker, zou ik toch een beetje een Afrikaan worden? Misschien een héél klein beetje na vier maanden? We zijn allemaal tevreden met het resultaat van onze eerste les, ook al hebben we maar de helft behandeld van wat we voorbereid hadden. We hebben de “wondervraag” gesteld. Wat als je de volgende morgen wakker zou worden en alles kon? Je hebt geen belemmeringen. Wat zou je dan doen en willen? Dit lieten wij de sexworkers op papier tekenen. Zelf hadden we ook een voorbeeld. Ze gingen direct aan de slag. Daarna hebben we besproken wat ze hadden getekend. Hierdoor hebben we een goed beeld gekregen van wat ze van ons graag willen leren en welke onderwerpen belangrijk zijn voor de sexworkers.

 
Na de voorlichting dachten we naar huis te gaan. Dachten, inderdaad. Make en Mulinkita namen ons mee naar Nabvutika om te laten zien hoe ze HIV testen uitvoerden bij mensen die dit vrijwillig wilden. En die mensen zijn zo arm! De kinderen hebben bijvoorbeeld geen luiers aan dus de urine loopt langs de beentjes. Toen we door Nabvutika liepen realiseerde ik me dat ik eigenlijk geen honger mocht hebben. Oke, we hadden geen lunch gehad, maar die mensen ook niet! En misschien de rest van de dag ook niks. En het was erg warm, maar aan de eind van de middag hebben we thuis water zat uit de kraan lopen. We hebben zelfs nog sap in de koelkast staan. We hebben zelfs gekoeld drinken.
Wij vonden het niet een goed idee om foto’s te maken. Maar Make wilde juist erg graag ons op de foto zetten met de camera van Amber. Eenmaal thuis zijn we er achter gekomen dat Make niet erg goed is in foto’s maken, maar vooral dat wij echt zó niet fotogeniek waren op dat moment!
Na een indrukwekkende middag waren we dus nogal gesloopt. We hebben maar pizza gegeten. Ik durf het bijna niet te vermelden.

Nu ik dit reisverslag aan het typen ben, weet ik eigenlijk niet of ik de woorden thuis ook tussen aanhalingstekens moet zetten. Want wat ik nu thuis noem, is eigenlijk mijn Zambiaanse tijdelijke thuis. Niet mijn echte thuis. Toch voelt mijn Zambiaanse huisje wel al een beetje als thuis. Gister avond waren Amber en ik aan het koken. We waren bijna klaar, maar dan valt de stroom uit. Dat was niet volgens het schema. Dus gewoon naar buiten en de houtkooltjes aan proberen te krijgen. Het waaide te hard. Weer proberen, maar dan op een andere plek. Oh wacht, de stroom doet het alweer! Home sweet home! ;)

Dit weekend hebben we niet veel op de planning. Onze voorlichtingen voorbereiden, afspraken voorbereiden, heb net de was gedaan (met de hand natuurlijk) en gewoon een beetje relaxen. En natuurlijk een reisverslag plaatsen met de super goede Wifi! Uhum. Ik ga maar eens stoppen! Misschien gaan we wel zwemmen vanmiddag, ik weet het nog niet. Het is hier 32 graden! :) Doeg!

Liefs, Iris

P.S. Het is vandaag (12 oktober) gelukt om foto's toe te voegen!