Goodbye Africa, I´m going to miss you!
Door: Iris
Blijf op de hoogte en volg Iris
24 Januari 2016 | Malawi, Nkhotakota
Hallo allemaal!
"Huil niet omdat het voorbij is, maar lach omdat je het mee hebt mogen maken."
Met een brok in mijn keel zit ik naast de Malawiaanse taxichauffeur. Ik mag dit keer voorin zitten, want ik heb de langste benen. Mara, Lisa, Amber en Jorinde zitten met zijn vieren op de achterbank, dat zijn we ondertussen wel gewend. Ik vind het fijn om voor de laatste keer voorin te mogen zitten en nog voor de laatste keer te mogen genieten van Lake Malawi, Nkhotakota en de weg naar Lilongwe. En niet te vergeten de zwaaiende kinderen, het ongemakkelijke gevoel als werkende mensen alles even stil leggen om naar ons te kijken, de gevaarlijke situaties met kippen, geiten, koeien en mensen die op de weg lopen, de armoede die overal overduidelijk aanwezig is, de roadblocks met de corrupte politie en het schuldgevoel als ik een zes jarig meisje op blote voeten zie lopen met kapotte kleren en een baby in een omslagdoek op de rug.
Hartverzakking, bijna een aanrijding met een kip. En ik ben niet de enige die schikt. We kunnen er met zijn vijven maar niet aan wennen.
In mijn keel blijft de brok zitten en ik hoop dat ik mijn uitzicht door de voorruit nooit meer vergeet. Goed kijken en alles onthouden! Zal ik hier ooit nog terug komen? Maar mijn hart wordt warm als ik er aan denk dat ik over twee dagen alle lieve mensen thuis weer zie. Ik kan niet wachten!
We rijden over een bruggetje van planken. Mijn raam staat open en de muziek staat niet hard genoeg om het bruggetje niet te horen kraken. Hebben we te veel bagage in de kofferbak voor dit bruggetje? Als de onderkant van de auto over het einde van de brug heen schraapt weet ik dat we de overkant gehaald hebben. Gelukkig.
Vlak voor mijn vertrek hoorde ik van de mensen om mij heen verschillende dingen. “Wow, vier maanden is lang hoor!” Maar ook, “voor je het weet zijn die vier maanden zo voorbij!” Eigenlijk kloppen ze allebei. Vier maanden zijn lang en dat merk ik als ik denk aan alles wat ik meegemaakt heb. Hoe moet ik ooit aan iemand gaan vertellen hoe deze vier maanden waren? Hoe beschrijf je vier maanden? Ik zie het ook aan de vele foto’s op mijn laptop en mijn twee dagboeken.
Maar de vier maanden zijn ook voorbij gevlogen. Sister Doris, een hele lieve vrouw waarbij we allemaal aan onze oma’s moeten denken als we haar zien, vertelde mij laatst dat de tijd niet voorbij vliegt, maar dat ik voorbij vlieg in de tijd.
De taxi chauffeur haalt me uit mijn gedachten als hij zegt: “look, an accident!” Als ik naar rechts kijk zie ik een vrachtwagen naast de weg. Op de achterbank hoor ik hetzelfde als wat ik denk: “wow!”. In de vrachtwagen liggen allemaal balken. Die worden er stuk voor stuk uitgehaald door een man of tien, met de hand. Wel wordt het werk even stil gelegd als wij langs komen. Wat doen die vijf mzungu’s hier? Alle gezichten zijn op ons gericht. Ik voel me wel een beetje ongemakkelijk.
De laatste weken in Chipata zijn heel erg druk geweest. We hadden zelfs een dag waarbij we op één avond twee afspraken hadden om avond te eten. Avond eten met de sisters en uit eten gaan met collega’s van Kachere als afscheid. We hebben de sisters ’s middags maar uitgenodigd voor een lunch en ’s avonds gingen we uit eten met Kachere. De avond er voor hadden we al bij de andere sisters gegeten, dus ik weet zeker dat ik op de valreep nog genoeg nshima heb gegeten!
Wat grappig was, is dat we voor de laatste week een heel schema hadden gemaakt wanneer we waar afscheid gingen nemen, wanneer we gingen inpakken, boodschappen doen, het huis schoonmaken, aan de laatste school opdrachten werken etc. De Zambianen nemen alleen niet genoeg met maar één keer afscheid nemen! Graag wilden ze allemaal op het laatste moment nog een keertje afscheid nemen. Ons hele schema liep dus in de soep en we hadden geen minuut vrije tijd meer over! We kunnen wel zeggen dat we uitgebreid afscheid hebben genomen! Er zijn hier een aantal mensen die ik zeker ga missen. Bijvoorbeeld onze nachtwaker Chirwa. Die op alles “thank you” zegt, ook al moeten wij hem bedanken voor iets.
Father Jacob heeft ons naar Lake Malawi gebracht. We vliegen vanaf Malawi, dus we dachten dan gaan we er iets eerder heen om nog even te kunnen relaxen :). Bij de grens van Malawi en Zambia was het erg chaotisch met papieren, mensen, kleine ruimtes, ambtenaren die ons zagen als potentiële bruiden en met het omwisselen van ons geld (vijftien mannen om ons heen die allemaal dezelfde baan hadden: geldwisselaar bij de grens. Wie kiezen we?).
Onze vier dagen in Nkhotakota, een klein plaatsje aan Lake Malawi, waren erg rustig. Ons huisje stond vijf meter van het strand! We hebben nauwelijks andere toeristen gezien, we zagen vooral lokale bevolking. Vrouwen die hun kleding wasten in het meer, vissers in bootjes en kinderen. ’s Avonds lekker met een kampvuurtje op het strand gezeten. Het voelde eigenlijk een beetje als expeditie Robinson, aangezien wifi in een lodge heel abnormaal bleek te zijn, het strand voor onszelf was en mensen communiceerden met walkietalkies. Ook was er geen supermarkt of pinautomaat in de buurt te bekennen. Gelukkig wisten we dit van te voren. We hebben dus goed uit kunnen rusten. We zijn één dag naar Salima geweest, ruim twee uur rijden. Heel bizar hoe we eerst door de armoede heen reden en ineens bij een luxe lodge aankwamen waar we een hapje konden eten. Salima zelf was niet anders dan andere kleine stadjes. Malawi is veel dichter bevolkt dan Zambia. Ook denken wij dat mensen hier armer zijn dan in Zambia.
Morgen vertrekken we dan echt. En dit is dus ook mijn laatste reisverslag. Bedankt voor het volgen van mijn reisverslagen en het plaatsten van de lieve reacties!
Al onze koffers zijn gepakt en we hopen dat er niet te veel gewicht in zit. We hebben erg veel kleding, schoenen, handdoeken en andere spullen weg kunnen geven aan father Joe. Hij geeft deze spullen aan mensen die ze veel harder nodig hebben dan wij.
Je zou denken dat ik dan heel veel ruimte over heb in mijn koffer, maar al deze ruimte is gevuld met souvenirs!
Dinsdagmorgen kom ik aan in Nederland. Het zal wel even wennen worden! De kou, de netheid en alles wat zo goed geregeld is. Maar ik kan niet wachten om iedereen weer te zien! Nu komt echt het moment dat ik kan zeggen tot snel! Heel snel!
Liefs,
Iris
"Huil niet omdat het voorbij is, maar lach omdat je het mee hebt mogen maken."
Met een brok in mijn keel zit ik naast de Malawiaanse taxichauffeur. Ik mag dit keer voorin zitten, want ik heb de langste benen. Mara, Lisa, Amber en Jorinde zitten met zijn vieren op de achterbank, dat zijn we ondertussen wel gewend. Ik vind het fijn om voor de laatste keer voorin te mogen zitten en nog voor de laatste keer te mogen genieten van Lake Malawi, Nkhotakota en de weg naar Lilongwe. En niet te vergeten de zwaaiende kinderen, het ongemakkelijke gevoel als werkende mensen alles even stil leggen om naar ons te kijken, de gevaarlijke situaties met kippen, geiten, koeien en mensen die op de weg lopen, de armoede die overal overduidelijk aanwezig is, de roadblocks met de corrupte politie en het schuldgevoel als ik een zes jarig meisje op blote voeten zie lopen met kapotte kleren en een baby in een omslagdoek op de rug.
Hartverzakking, bijna een aanrijding met een kip. En ik ben niet de enige die schikt. We kunnen er met zijn vijven maar niet aan wennen.
In mijn keel blijft de brok zitten en ik hoop dat ik mijn uitzicht door de voorruit nooit meer vergeet. Goed kijken en alles onthouden! Zal ik hier ooit nog terug komen? Maar mijn hart wordt warm als ik er aan denk dat ik over twee dagen alle lieve mensen thuis weer zie. Ik kan niet wachten!
We rijden over een bruggetje van planken. Mijn raam staat open en de muziek staat niet hard genoeg om het bruggetje niet te horen kraken. Hebben we te veel bagage in de kofferbak voor dit bruggetje? Als de onderkant van de auto over het einde van de brug heen schraapt weet ik dat we de overkant gehaald hebben. Gelukkig.
Vlak voor mijn vertrek hoorde ik van de mensen om mij heen verschillende dingen. “Wow, vier maanden is lang hoor!” Maar ook, “voor je het weet zijn die vier maanden zo voorbij!” Eigenlijk kloppen ze allebei. Vier maanden zijn lang en dat merk ik als ik denk aan alles wat ik meegemaakt heb. Hoe moet ik ooit aan iemand gaan vertellen hoe deze vier maanden waren? Hoe beschrijf je vier maanden? Ik zie het ook aan de vele foto’s op mijn laptop en mijn twee dagboeken.
Maar de vier maanden zijn ook voorbij gevlogen. Sister Doris, een hele lieve vrouw waarbij we allemaal aan onze oma’s moeten denken als we haar zien, vertelde mij laatst dat de tijd niet voorbij vliegt, maar dat ik voorbij vlieg in de tijd.
De taxi chauffeur haalt me uit mijn gedachten als hij zegt: “look, an accident!” Als ik naar rechts kijk zie ik een vrachtwagen naast de weg. Op de achterbank hoor ik hetzelfde als wat ik denk: “wow!”. In de vrachtwagen liggen allemaal balken. Die worden er stuk voor stuk uitgehaald door een man of tien, met de hand. Wel wordt het werk even stil gelegd als wij langs komen. Wat doen die vijf mzungu’s hier? Alle gezichten zijn op ons gericht. Ik voel me wel een beetje ongemakkelijk.
De laatste weken in Chipata zijn heel erg druk geweest. We hadden zelfs een dag waarbij we op één avond twee afspraken hadden om avond te eten. Avond eten met de sisters en uit eten gaan met collega’s van Kachere als afscheid. We hebben de sisters ’s middags maar uitgenodigd voor een lunch en ’s avonds gingen we uit eten met Kachere. De avond er voor hadden we al bij de andere sisters gegeten, dus ik weet zeker dat ik op de valreep nog genoeg nshima heb gegeten!
Wat grappig was, is dat we voor de laatste week een heel schema hadden gemaakt wanneer we waar afscheid gingen nemen, wanneer we gingen inpakken, boodschappen doen, het huis schoonmaken, aan de laatste school opdrachten werken etc. De Zambianen nemen alleen niet genoeg met maar één keer afscheid nemen! Graag wilden ze allemaal op het laatste moment nog een keertje afscheid nemen. Ons hele schema liep dus in de soep en we hadden geen minuut vrije tijd meer over! We kunnen wel zeggen dat we uitgebreid afscheid hebben genomen! Er zijn hier een aantal mensen die ik zeker ga missen. Bijvoorbeeld onze nachtwaker Chirwa. Die op alles “thank you” zegt, ook al moeten wij hem bedanken voor iets.
Father Jacob heeft ons naar Lake Malawi gebracht. We vliegen vanaf Malawi, dus we dachten dan gaan we er iets eerder heen om nog even te kunnen relaxen :). Bij de grens van Malawi en Zambia was het erg chaotisch met papieren, mensen, kleine ruimtes, ambtenaren die ons zagen als potentiële bruiden en met het omwisselen van ons geld (vijftien mannen om ons heen die allemaal dezelfde baan hadden: geldwisselaar bij de grens. Wie kiezen we?).
Onze vier dagen in Nkhotakota, een klein plaatsje aan Lake Malawi, waren erg rustig. Ons huisje stond vijf meter van het strand! We hebben nauwelijks andere toeristen gezien, we zagen vooral lokale bevolking. Vrouwen die hun kleding wasten in het meer, vissers in bootjes en kinderen. ’s Avonds lekker met een kampvuurtje op het strand gezeten. Het voelde eigenlijk een beetje als expeditie Robinson, aangezien wifi in een lodge heel abnormaal bleek te zijn, het strand voor onszelf was en mensen communiceerden met walkietalkies. Ook was er geen supermarkt of pinautomaat in de buurt te bekennen. Gelukkig wisten we dit van te voren. We hebben dus goed uit kunnen rusten. We zijn één dag naar Salima geweest, ruim twee uur rijden. Heel bizar hoe we eerst door de armoede heen reden en ineens bij een luxe lodge aankwamen waar we een hapje konden eten. Salima zelf was niet anders dan andere kleine stadjes. Malawi is veel dichter bevolkt dan Zambia. Ook denken wij dat mensen hier armer zijn dan in Zambia.
Morgen vertrekken we dan echt. En dit is dus ook mijn laatste reisverslag. Bedankt voor het volgen van mijn reisverslagen en het plaatsten van de lieve reacties!
Al onze koffers zijn gepakt en we hopen dat er niet te veel gewicht in zit. We hebben erg veel kleding, schoenen, handdoeken en andere spullen weg kunnen geven aan father Joe. Hij geeft deze spullen aan mensen die ze veel harder nodig hebben dan wij.
Je zou denken dat ik dan heel veel ruimte over heb in mijn koffer, maar al deze ruimte is gevuld met souvenirs!
Dinsdagmorgen kom ik aan in Nederland. Het zal wel even wennen worden! De kou, de netheid en alles wat zo goed geregeld is. Maar ik kan niet wachten om iedereen weer te zien! Nu komt echt het moment dat ik kan zeggen tot snel! Heel snel!
Liefs,
Iris
-
24 Januari 2016 - 16:25
René En Froukje:
Lieve Iris,
Bedankt Iris voor je bijzondere, prachtige en toch ook wel emotionele verhalen.
We hebben ze met veel plezier gelezen. -
24 Januari 2016 - 16:50
Mama:
Lieve Iris,
Wat een mooi tegeltje: "Huil niet omdat het voorbij is, maar lach omdat je het mee hebt mogen maken." Die zal zeker straks als je thuis komt van pas komen, het zal best wel even wennen zijn om weer thuis te zijn maar je kunt terug kijken op een fantastische reis! Wat een mooi verslag schrijf jij, zonder franje, gewoon zoals jij het hebt ervaren met een lach en een traan.
Iris, ik kan niet wachten tot het dinsdag is hoor, nu het bijna zover is dat je weer thuis komt, tel ik de dagen af! Tot dinsdag!!!
Alvast een dikke knuffel!
liefs,
Mama -
24 Januari 2016 - 17:23
Jacqueline:
Hoi Iris,
Deze laatste momenten omschrijf je met net zoveel gevoel en beeldend als je eerste momenten. Dank dat ik ze mocht mee beleven. Ik moest er nu wel van slikkende. -
24 Januari 2016 - 17:36
Papa:
Wow Iris, wat weer een mooi verhaal. Of ik er zelf bij ben....
Geweldig wat je allemaal gedaan en meegemaakt hebt.
Een stoere bikkel ben je. Tot dinsdag op Schiphol.
De tv staat dan al aan om al je foto's te kunnen bekijken :)
Groeten van je oude vader.
-
24 Januari 2016 - 19:25
René En Froukje:
Hoi Iris,
Ik zie, dat er een stukje tekst niet is geplaatst.
We willen je nog een goede terugreis wensen en tot gauw in Nederland.
Groetjes,
René en Froukje -
24 Januari 2016 - 19:26
Ria:
Hoi Iris,
Ik heb genoten van je reisverslagen en vond het leuk zoals je dat allemaal hebt beschreven. Een goede vlucht naar huis en een warm welkom bij je familie en vrienden. We zien elkaar misschien donderdag over een week. -
27 Januari 2016 - 09:16
Margaret:
Hola Iris
Prachtig geschreven een tweede Wieke Biesheuvel.
Welkom thuis.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
