Mission hospital en natuurlijk de safari!!! :)

Hoi allemaal!

De Wifi doet het hier niet, vandaar dat ik al eventjes niks van me heb laten horen. Sorry! Heb maar besloten dat ik een reisverslag plaats met mijn internet abonnement op mijn mobiel. Het is toch wel fijn om af en toe nog even op internet te kunnen zonder afhankelijk te zijn van de Wifi! Misschien toch wel een beetje verslaafd…? ;)

Hier een samenvatting van de twee dagen mission hospital en de safari! En nog wat losse dingetjes die wel leuk zijn om te vermelden. Hopelijk kan ik deze week ook wat foto’s plaatsen! Als de Wifi het doet… Ze zijn er mee bezig…

Zoals ik al eerder geschreven heb in mijn vorige blog, zijn we dus naar een mission hospital geweest! Deze ligt in Kanyanga, ongeveer 3,5 uur rijden (met veel tussenstops). Omdat Sister Ruth niet op één dag ruim 3 uur wil rijden (erg begrijpelijk, de wegen zijn vermoeiend), bleven we er een nachtje slapen. Dus om een Zambiaanse half 8 in de morgen(8 uur dus) zijn Peter, Marjolein, Amber, Sister Ruth en ik vertrokken in de Toyota. De tocht was super mooi. We reden echt over het platteland. Toch anders dan Chipata. Allemaal kleine dorpjes aan de “grote weg” met hutjes. De mensen leven veel buiten. Ook zagen wij allemaal mensen langs de weg lopen, ze moeten echt heel ver lopen! We hebben een tussenstop gemaakt in Lundazi. Hier heeft Peter vroeger gewoond. We hebben even gekletst met de neef van Sister Ruth die met zijn vrachtwagen op het parkeerterrein stond. Ook even een kijkje in zijn vrachtwagen genomen natuurlijk. Daarna zijn we doorgereden naar een kasteel dat omgebouwd is tot hotel. Erg mooi. Na deze korte stop zijn we weer verder gereden over een zandweg. Met allemaal hobbels en gaten. Één keer leek het bijna alsof we van de weg af zouden raken. Jaja, dit was een spectaculaire tocht. Sister Ruth heeft erg goed gereden.

Na aankomst bij het bisdom hebben we heerlijk gegeten, een rondje over het terrein gelopen en hebben we een rondleiding gekregen door het ziekenhuis. Wat ik niet verwacht had, is dat het ziekenhuis bestaat uit allemaal losse huisjes. Elk huisje heeft een eigen functie en doelgroep (mannen, vrouwen, moeders met baby’s, moeders die elk moment kunnen gaan bevallen etc.). We hebben veel (erg jonge!) moeders gezien met baby’s. Waaronder een prematuur baby waar we gewoon bij mochten kijken en een baby die pas net geboren was. Ook hebben we een ondervoed kindje gezien. Het ziekenhuis heeft een grote indruk op mij achter gelaten. Amber en ik gaan ergens de komende tijd twee weken naar het ziekenhuis om daar te helpen! Lijkt me zwaar maar een erg bijzondere ervaring. Ik hoop dat we daar veel kunnen betekenen! Ik denk dat er genoeg te doen is voor ons!

Na de uitgebreide rondleiding bood de gastvrouw ons water en een stuk papaja aan. Het water zat in kleine flesjes en was uit de vriezer gehaald. Lekker koud dus. De flesjes water zagen er allemaal anders uit. Misschien hebben ze wel water uit de kraan in de flesjes gedaan, dacht ik. Peter schonk een glas water voor me in en ik nam twee grote slokken. Jullie zien dit misschien wel aankomen, want hier gaat het namelijk mis. Het was witte azijn! BAH! Ik had het al doorgeslikt en ik dacht nog, misschien is dit een soort van ranja? Dus ik heel subtiel aan de anderen vragen of het water was met een smaakje. Nee hoor, het is gewoon water, zeiden ze. Ik kijk dus op het flesje waarvan de inhoud in mijn glas was geschonken: white vinnegar. Nee, dit is geen water! Iedereen ruiken, de gastvrouw een slokje proeven, en ja hoor, ik heb witte azijn gedronken. Nog een half uurtje misselijk geweest. Haha! Heb ik weer he, dit soort dingen ;)

De kinderen in Kanyanga zijn heel erg verlegen. Dit is zo anders vergeleken met Chipata! Zodra je weg loopt gaan ze lachen en je na doen, dan durven ze wel. Voor een wat oudere jongen die tegen ons durfde te praten, werd er geapplaudisseerd door zijn vrienden. Hij was vast heel stoer. Grappig.

’s Avonds weer heerlijk gegeten. Ze hebben een kok die alles klaar maakt. Wel heel raar, want niet ver weg van het huis waar we aten leven mensen in hutjes in armoede. Zij koken buiten, als ze iets hebben om te koken. Doordat het bisdom een kok heeft, heeft er wel weer iemand werk. Dat is dan wel weer positief…

Op de terugweg kwamen we een hele grote vrachtwagen tegen die heel hard recht op ons af kwam rijden. Hij moest vaart maken voor een heuvel. Sister Ruth vond dit heel eng en sloeg snel af in een klein weggetje. Dit weggetje was aan een rivier en er waren mensen aan het vissen. Dus Sister Ruth heeft ook even vis gekocht.
Ook zijn we op de terugweg langs de school geweest waar Peter vroeger heeft gewerkt en Sister Ruth vroeger les heeft gehad. We hebben ook het huis bekeken waar Peter in heeft gewoond.

Zaterdag zijn we op safari geweest naar het South Luangwa National Park!!! Jeeeej! Eindelijk! En het was zó gaaf! We zijn de hele dag onderweg geweest en hebben heel veel dieren gezien: hyena’s, impala’s, olifanten, giraffen, leeuwen, buffalo ‘s, zebra’s, waderbucks, apen, nijlpaarden, krokodillen, zeearenden, parelhoenders, luipaarden, een soort van eekhoorns, wilde zwijnen, koedoes en heel veel verschillende soorten vogels. Wauw!
Nog even een paar bijzondere momentjes deze dag:
Toerist die plast in de bosjes maar niet door heeft dat er aan de andere kant van de bosjes een hyena loert (met kwijl).
Dood nijlpaard die met de poten omhoog in het water ligt en door de andere nijlpaarden wordt
weggedreven.
Impala die dood in een boom hangt. Luipaard ligt onder de boom.
Aap die buiten het park vanuit een boom over ons heen plast tijdens de groepsfoto. Wij: “he, het regent!” Father Bwezani: “het is de aap boven ons.” Ieeel!
Heel weinig andere toeristen gezien onderweg!

Dus, dat was een hele leuke dag! Verder zijn we naar de kerk in Nabvutika geweest (wijk waar hele arme mensen wonen). Erg indrukwekkend. Er werd veel gezongen, gedanst en er werden veel grapjes gemaakt. We moesten voor in de kerk gaan staan om ons voor te stellen. En er zaten echt heel veel mensen in de kerk! Gloep. Gelukkig zijn we er goed van af gekomen (volgens mij). We zijn terug naar “huis” gebracht door father Joe. Een hele belevenis. We zaten met zijn vijven opgepropt op de achterbank in de hitte, terwijl hij heel rustig even stil ging staan om het perfecte muziekje uit te kiezen en daar een complete uitleg over te geven. Haha! Kunnen we misschien alsjeblief gaan rijden? We reden door arm Nabvutika in de auto van father Joe, met kerstmuziek op. Alle kindjes riepen naar father Joe (hij is erg populair). De rit door deze wijk heeft een grote indruk op ons achter gelaten. Er was onder andere een straat waar ze eten verkochten. Naast deze kraampjes lag een vuilnisbult waardoor er allemaal beestjes van het vuilnis op het eten gingen zitten, en andersom.

Ook hebben we vandaag de sex workers ontmoet waarmee we onze projecten gaan doen. Hun verhalen waren erg indrukwekkend. Ze zijn gemiddeld tussen de 16 en 21 jaar oud. Sommigen hebben kinderen. Vrijdag geven we de eerste les aan de sex workers.

Zo, wat een verhaal! Het is echt moeilijk om goed te beschrijven wat we allemaal meemaken hier. Ik hoop dat het een beetje gelukt is. Over de avonturen met de enge beestjes en spinnen hier valt trouwens ook wel een heel reisverslag te schrijven! Ik zal het jullie besparen. Gelukkig hebben we een top bewaker bij ons huisje. ;)
Hopelijk kan ik snel weer een reisverslag online zetten!

Liefs, Iris.

P.S. Ik wil jullie bedanken voor de leuke reacties op mijn vorige reisverslag! Super leuk dat jullie me volgen! :)