Mijn warmste kerstvakantie ooit, Livingstone!

Hallo allemaal!

Bedankt voor alle lieve reacties die ik van jullie krijg op mijn reisverslagen! Vind ik heel erg leuk! En natuurlijk: gelukkig nieuwjaar en de beste wensen voor 2016!
Toen ik in 2015 het nieuwe jaar aan het inluiden was in Apeldoorn had ik nooit gedacht dat ik bij de volgende oudjaarsavond héél ver weg zou zijn van Daan, mijn familie en vrienden. Ik was in Livingstone, waar ik geen oliebol gezien heb en om twaalf uur nog even ging zwemmen in het zwembad. Rond de feestdagen mis je thuis toch net even wat meer heb ik gemerkt. Maar ondanks dat heb ik een hele leuke, actieve en bijzondere kerstvakantie gehad! Een kerstvakantie waarin ik erg vaak papiertjes ondertekend heb met dat ik mij bewust was van de risico’s die aan de desbetreffende activiteit verbonden waren!

Tijdens de heenreis zaten we met zijn vieren op de achterbank en mister Lungu met afwisselend één van ons voorin. Mister Lungu was onze chauffer. Jaja, luxe he?!? We hebben van iemand een auto kunnen huren en mister Lungu kon zo een mooi extraatje verdienen.
We hebben twee nachtjes geslapen in Lusaka omdat Amber en Jorinde hun vriend/familie op gingen halen. Daarna zijn we vanaf Lusaka met zijn tienen doorgereden naar Livingstone. Hup, gewoon vier personen in de kofferbak, vier op de achterbank en één persoon voorin samen met mister Lungu. Bagage op het dak! Het was 9,5 uur erg knus, laten we het daar maar op houden…

Donderdag 24 december hebben wij de Victoria Falls bezocht aan de Zimbabwe kant! Jeej, weer een paar nieuwe stempels in mijn paspoort! Het was eigenlijk best raar om lopend Zambia uit te gaan, dan over een stukje niemands land heen te lopen en vervolgens Zimbabwe in te wandelen.
De Victoria Falls waren prachtig!! Op sommige plaatsen voelden we het water van de watervallen zelfs. Nadat een aap wat eten van het bord van Lisa had gestolen in een restaurantje, zijn we weer naar huis gegaan.

Vrijdag 25 december stond ik op een soort van startbaan met een grote pijl. Maar dan niet voor vliegtuigen, maar voor mensen. Het is voor mensen in een tuigje aan een touw die het leuk lijken om heel erg hard te rennen en vervolgens van het randje af te duiken en over een hele diepe kloof heen te vliegen. Aan een soort van kabelbaan. Shit, ik ben zo’n mens. Even diep ademhalen en controleren of meneer “ik vind het erg vermakelijk om vijf bange gezichtjes te zien” mij wel goed vastgemaakt heeft. En daar ga ik dan! Rennen, zo hard als ik kan! Ik zou graag de overkant van de kloof willen halen… Daar is het randje en ik spring! Woeshhh, ik vlieg over de kloof en ik kom gelukkig best ver! Dan komt er een moment dat ik stil hang. Ik kijk naar beneden en naar links en rechts door de kloof heen. Wauw! Wat een mooi uitzicht, maar het is ook een beetje eng. Daarna werd ik terug getrokken en landde ik veilig op de landingsbaan. Ik mocht nog een tweede keer als ik wilde, maar dan niet zittend in een tuigje maar vliegend met mijn hoofd naar beneden. Net als een vogeltje. Dit is voor mensen die altijd al eens als een vogeltje over een diepe kloof heen willen vliegen. Hé, dat ben ik ook! Dit keer was ik minder bang. Rennen, rennen, harder en ik neem met mijn handen naar voren een grote duik. Daar vlieg ik. Ik ben echt een vogeltje!

’s Avonds had ik een meer relaxte activiteit: een sunset boose cruise over de Zambezi rivier! Ja inderdaad, met gratis eten en drank! Samen met Nadia zat ik op het bovendek om nijlpaarden, impala’s en verschillende soorten vogels te spotten. En natuurlijk om de prachtige zonsondergang te zien! We zaten daar het grootste deel van de tijd alleen met de stuurman en de barman die af en toe polshoogte kwam nemen. Het trapje naar boven was stijl en ik denk dat de andere mensen het niet aan durfden om naar boven te gaan (vooral na een paar drankjes?). En natuurlijk kon ik het niet laten om te vragen of ik ook even de boot mocht besturen ;).

Zaterdag 26 december moesten Nadia en ik vroeg op staan (zonder kater hoor haha). Wij gingen namelijk een hele dag raften over de Zambezi! Waaah! Oke, de activiteiten zijn allemaal totaal niet met elkaar te vergelijken, maar toch wil ik stiekem nog wel even zeggen dat ik dit echt het aller gaafst vond. Het was heel erg spectaculair! Dit komt omdat er rapids bij zitten van klasse 5 (klas 6 is “unrunnable”, zoals de site beschrijft). Dus, ons team is bekend en heeft als yell “whoeha”. Of zoiets. Een of andere oerkreet die de jongens in ons team (Nadia en ik waren de enige meisjes) erg graag riepen nadat ze uit de boot waren gevallen of wanneer we een rapid overleefd hadden. Het betekende zogenaamd “go hard or go home”. En wij gingen hard!!! Jeetje mina. Het zweet stond op mijn voorhoofd! Wat was dat eng. Vooral toen de boot voor ons omsloeg en wij nog de rapid in moesten. Gelukkig is onze boot niet omgeslagen, maar het zat er dicht bij. De Indische wat stevige man voor mij was namelijk zo bang dat hij vier meter voor een rapid al de boot in dook en het lijntje stevig vast hield. Wat er op neer kwam dat de rest voor een extra, uhum niet al te lichte man, moest peddelen. Het was wel komisch om te zien! Na de lunch mochten we door twee rapids zwemmend heen (met helm en reddingsvest natuurlijk). Erg spectaculair! Ook ben ik nog ingesloten door twee jongens in begeleidende kajaks. Ze gingen mij zogenaamd aan de krokodillen voeren en verzuipen. Zou dit typische Zambezi humor zijn? Het went wel. Net zoals dat ik twee keer expres uit de boot ben geduwd haha! Lekker verkoelend, ook al heb ik genoeg water gezien! Op een gegeven moment kwamen we bij een tien meter hoge rots. En voor ik het wist stond ik op de rots. Om er vanaf te springen. “I’m so afraid”, hoor ik mezelf zeggen. Nadia hoor ik vanuit het water roepen “springen!”. En daar ga ik. Ik zweef boven het water. Plons! Wat was dat eng!
Ook ging het nog onweren aan het eind van de dag. De regendruppen waren koud en deden pijn op mijn verbrandde boven benen. Maar avontuurlijk en spectaculair was het zeker! Met een kabelbaan gingen we weer de kloof uit. Wat was dat spectaculair! Om nooit meer te vergeten.

Zondag 27 december hebben Bram, Lisa en ik de Devils Pool Walk gedaan. Een half uur lopen en springen over stenen langs de rand van de watervallen en vervolgens zwemmen in een badje nét op het randje van de watervallen. De Devils Pool! Gaaf! Toen ik op het randje lag voor een foto moest ik wel weer even aan het papiertje denken dat ik zojuist weer ondertekend had haha ;).
Daarna hebben we nog even de Victoria Falls van de Zambia kant bekeken.

Na een dagje aan het zwembad liggen, heel veel souvenirs kopen en pizza eten zijn we dinsdag 29 december op safari geweest naar het Mosi-oa-Tunya park. Ook hebben we een stukje wandel safari gedaan om de neushoorn te spotten! Het is gelukt en nu is mijn big five compleet!

Woensdag 30 december zijn we naar Mukuni village geweest. Een “toerist trap” zoals papa altijd zegt ;). Het dorpje was zoals dorpjes in de rest van Zambia ook zijn. Maar voor ons is dat niet meer nieuw na bijna vier maanden! Een soort van Chipungu, maar dan met souvenir kraampjes haha! Wel hebben we nog de vergader zaal van de chef gezien.

Donderdag 31 december heb ik een elephant back safari gedaan! Wauw, wat was dat bijzonder. Ik mocht samen met de gids en een Keniaans meisje op de grootste olifant. Het was de leider van de groep! Het duurde een uur en we zijn ook nog door een paar rivieren heen gegaan! Ik heb nog een krokodil gespot. Gelukkig zat ik hoog op de olifant!
Op oudjaars avond zijn we met zijn allen uit eten geweest. Daarna hebben we bij de lodge afgeteld. Ik miste thuis wel een beetje!

Vrijdag 1 januari hebben we ons laatste dagje doorgebracht aan het zwembad met 35 graden. Het voelde als zomervakantie!

Zaterdag 2 januari zijn we weer terug gereisd naar Chipata. We zijn 18,5 uur onderweg geweest! Tot Lusaka met zijn tienen, daarna met zijn zessen. We zijn één keer aangehouden voor Lusaka omdat onze auto “overloaded” was. Goh, dat hadden we zelf ook nog niet door! De agent wilde onze chauffeur arresteren. Maar toen wij vertelde dat we dan zonder chauffeur zaten mochten we toch door, als we maar zachter gingen rijden. Is goed! Tien minuten later zagen wij een Toyota rijden met 23 man in de laadbak. Hoe zouden die door de politiecontrole heen gekomen zijn?

Nu zitten we alweer ruim een week in Chipata. De laatste loodjes! Nog maar twee weekjes en ik ben weer in Nederland. Dit betekend dus de laatste voorlichtingen geven en afscheid nemen! Hoewel het mij moeilijk lijkt om afscheid te nemen en ik denk dat ik in Nederland weer heimwee krijg naar Zambia, heb ik stiekem ook wel heel veel zin om weer naar huis te gaan!
Jullie horen nog wel hoe de laatste twee weekjes waren!

Voor nu wens ik jullie een hele fijne week. Tot gauw!

Liefs,
Iris