Het mission hospital in Kanyanga
Door: Iris
Blijf op de hoogte en volg Iris
20 December 2015 | Zambia, Chipata
Hallo allemaal!
Daar sta je dan, in een klein ziekenhuisje in de middle of nowhere. Ik heb drie uur lang opgepropt in een auto gezeten tussen tassen, koffers, Amber en een meneer. Het laatste uur over een zandweg. Mét hobbels en gaten. Terwijl mijn billen nog een beetje zeer doen kijk ik om mij heen en zie ik kippen, honden, vrouwen die op de grond zitten te wachten, verpleegkundigen, hulpen van de verpleegkundigen en tuinmannen. En nee, geen artsen. In dit ziekenhuis werken geen artsen. Er werken verpleegkundigen die niet alleen verpleegkundigen zijn, maar ook direct een functie hebben als laborant, arts én verloskundige. Eigenlijk een soort van superhelden waar ik tegen op kijk en waar ik me een beetje dom bij voel. Zij passen geen modellen, protocollen en theorieën op alles toe, maar doen gewoon. En ze weten heel goed wat ze doen. Terwijl ik zie hoe een verpleegkundige de diagnose bij een klein meisje stelt, bedenk ik mij dat in Nederland dankzij alle modellen, protocollen en theorieën er wel veel minder mensen overlijden en de levensverwachting veel hoger is. Onze artsen weten misschien nog wel beter wat ze doen. Daar mogen we dankbaar om zijn.
De volgende patiënt doe jij, zegt de verpleegkundige tegen mij. Gloep, kan ik dit wel?
Het mission hospital in Kanyanga is een plek waar een tuinstoel omgebouwd kan worden tot rolstoel, waar er keihard gewerkt wordt met het weinige wat er is, waar patiënten niet kunnen vertellen wanneer zij geboren zijn, waar er gebeden en gezongen wordt voordat de ochtenddienst begint. Een plek waar vrouwen vijf minuten na de bevalling weer rond lopen, waar vrouwen muziek maken, trommelen en dansen midden in het ziekenhuis, waar het personeel één grote familie is. En vooral een plek waar het personeel altijd voor de patiënt klaar staat en waar ik geweldige mensen ontmoet heb. Hier ben ik heel erg dankbaar voor en ik heb er van genoten.
Ook heb ik in Kanyanga een Zambiaanse naam gekregen. Iris was veel te moeilijk. Ik werd dus aangesproken als Kondwani. Dit betekend “always happy”. Ik ben vereerd met deze naam. Wel moest ik even wennen aan mijn nieuwe naam, soms reageerde ik niet altijd direct. Maar het ging steeds beter!
In Kanyanga heb ik een hele boel mooie dingen gezien, maar ook een aantal schokkende dingen. Er was bijvoorbeeld een zwanger meisje die niet wist hoe oud ze was. Ze dacht dat ze zeventien was, maar de verpleegkundige dacht dat ze veertien of vijftien was. Ze zag er heel erg jong uit. Het duurde lang voordat ze genoeg ontsluiting had dus werd er besloten dat ze naar het grotere ziekenhuis in Lundazi moest. Dus Amber en ik natuurlijk mee in de ambulance. Ik zat achterin met het meisje die op de brancard lag, de hulp van de verpleegkundige en haar moeder. Amber, de verpleegkundige en de chauffeur zaten voorin. De hele weg naar Lundazi heb ik heel erg medelijden met het meisje gehad. Ze werd bijna van de brancard af gehobbeld! En dat terwijl ze bijna zou gaan bevallen. Op en gegeven moment merkte ik dat ik onbewust mijn eigen buik vast hield. Om de pijn voor haar te verlichten ofzo. Dat helpt natuurlijk niet. In Lundazi stapte de hulp van de verpleegkundige ineens uit en reden we verder. Huh, wat? Waar gaat zij ineens heen? Ik vroeg het aan de moeder van het meisje, die natuurlijk geen Engels kon. We waren er bijna, maar wat heb ik in spanning gezeten dat er alsjeblieft niet op dát moment iets met het meisje zou gaan gebeuren. Ze heeft de hele weg niet geklaagd en was heel stil. Ik vind het heel knap, respect! Het meisje heeft in Lundazi een gezond zoontje gekregen.
Ook hebben we in Kanyanga een jongen ontmoet die ons wel een rondleiding wilde geven in en rond Kanyanga. Nu dachten wij dat het niet zo groot zou zijn, maar we zijn twee uur onderweg geweest! We hebben alle omliggende dorpjes bezocht en hebben heel veel mensen een hand gegeven. Ook moesten we af en toe even ergens gaan zitten of moesten we een huisje van binnen bekijken. Wat leven die mensen primitief! Het was erg mooi om te zien! De natuur en het uitzicht waren prachtig.
Maandag gaan we op kerstvakantie naar Livingstone! Wauw, wat hebben we hier naar uitgekeken. We hebben al hele leuke activiteiten gepland zoals het bezoeken van de Victoria Falls, raften, op safari, met een kabelbaan over de Zambezi, een cruise en de devils pool walk! Ik ben benieuwd! Jullie zullen in mijn volgende reisverslag denk ik wel te lezen krijgen hoe het was.
Voor nu wens ik iedereen prettige kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar! Ik heb gehoord dat het nu heel warm is in Nederland voor de tijd van het jaar. Kunnen jullie misschien een beetje aan het zonnetje in Zambia denken ;). Of gewoon lekker veel kerstkransjes en oliebollen eten! Hmm, die mis ik wel! Doeg!
Liefs,
Iris
Daar sta je dan, in een klein ziekenhuisje in de middle of nowhere. Ik heb drie uur lang opgepropt in een auto gezeten tussen tassen, koffers, Amber en een meneer. Het laatste uur over een zandweg. Mét hobbels en gaten. Terwijl mijn billen nog een beetje zeer doen kijk ik om mij heen en zie ik kippen, honden, vrouwen die op de grond zitten te wachten, verpleegkundigen, hulpen van de verpleegkundigen en tuinmannen. En nee, geen artsen. In dit ziekenhuis werken geen artsen. Er werken verpleegkundigen die niet alleen verpleegkundigen zijn, maar ook direct een functie hebben als laborant, arts én verloskundige. Eigenlijk een soort van superhelden waar ik tegen op kijk en waar ik me een beetje dom bij voel. Zij passen geen modellen, protocollen en theorieën op alles toe, maar doen gewoon. En ze weten heel goed wat ze doen. Terwijl ik zie hoe een verpleegkundige de diagnose bij een klein meisje stelt, bedenk ik mij dat in Nederland dankzij alle modellen, protocollen en theorieën er wel veel minder mensen overlijden en de levensverwachting veel hoger is. Onze artsen weten misschien nog wel beter wat ze doen. Daar mogen we dankbaar om zijn.
De volgende patiënt doe jij, zegt de verpleegkundige tegen mij. Gloep, kan ik dit wel?
Het mission hospital in Kanyanga is een plek waar een tuinstoel omgebouwd kan worden tot rolstoel, waar er keihard gewerkt wordt met het weinige wat er is, waar patiënten niet kunnen vertellen wanneer zij geboren zijn, waar er gebeden en gezongen wordt voordat de ochtenddienst begint. Een plek waar vrouwen vijf minuten na de bevalling weer rond lopen, waar vrouwen muziek maken, trommelen en dansen midden in het ziekenhuis, waar het personeel één grote familie is. En vooral een plek waar het personeel altijd voor de patiënt klaar staat en waar ik geweldige mensen ontmoet heb. Hier ben ik heel erg dankbaar voor en ik heb er van genoten.
Ook heb ik in Kanyanga een Zambiaanse naam gekregen. Iris was veel te moeilijk. Ik werd dus aangesproken als Kondwani. Dit betekend “always happy”. Ik ben vereerd met deze naam. Wel moest ik even wennen aan mijn nieuwe naam, soms reageerde ik niet altijd direct. Maar het ging steeds beter!
In Kanyanga heb ik een hele boel mooie dingen gezien, maar ook een aantal schokkende dingen. Er was bijvoorbeeld een zwanger meisje die niet wist hoe oud ze was. Ze dacht dat ze zeventien was, maar de verpleegkundige dacht dat ze veertien of vijftien was. Ze zag er heel erg jong uit. Het duurde lang voordat ze genoeg ontsluiting had dus werd er besloten dat ze naar het grotere ziekenhuis in Lundazi moest. Dus Amber en ik natuurlijk mee in de ambulance. Ik zat achterin met het meisje die op de brancard lag, de hulp van de verpleegkundige en haar moeder. Amber, de verpleegkundige en de chauffeur zaten voorin. De hele weg naar Lundazi heb ik heel erg medelijden met het meisje gehad. Ze werd bijna van de brancard af gehobbeld! En dat terwijl ze bijna zou gaan bevallen. Op en gegeven moment merkte ik dat ik onbewust mijn eigen buik vast hield. Om de pijn voor haar te verlichten ofzo. Dat helpt natuurlijk niet. In Lundazi stapte de hulp van de verpleegkundige ineens uit en reden we verder. Huh, wat? Waar gaat zij ineens heen? Ik vroeg het aan de moeder van het meisje, die natuurlijk geen Engels kon. We waren er bijna, maar wat heb ik in spanning gezeten dat er alsjeblieft niet op dát moment iets met het meisje zou gaan gebeuren. Ze heeft de hele weg niet geklaagd en was heel stil. Ik vind het heel knap, respect! Het meisje heeft in Lundazi een gezond zoontje gekregen.
Ook hebben we in Kanyanga een jongen ontmoet die ons wel een rondleiding wilde geven in en rond Kanyanga. Nu dachten wij dat het niet zo groot zou zijn, maar we zijn twee uur onderweg geweest! We hebben alle omliggende dorpjes bezocht en hebben heel veel mensen een hand gegeven. Ook moesten we af en toe even ergens gaan zitten of moesten we een huisje van binnen bekijken. Wat leven die mensen primitief! Het was erg mooi om te zien! De natuur en het uitzicht waren prachtig.
Maandag gaan we op kerstvakantie naar Livingstone! Wauw, wat hebben we hier naar uitgekeken. We hebben al hele leuke activiteiten gepland zoals het bezoeken van de Victoria Falls, raften, op safari, met een kabelbaan over de Zambezi, een cruise en de devils pool walk! Ik ben benieuwd! Jullie zullen in mijn volgende reisverslag denk ik wel te lezen krijgen hoe het was.
Voor nu wens ik iedereen prettige kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar! Ik heb gehoord dat het nu heel warm is in Nederland voor de tijd van het jaar. Kunnen jullie misschien een beetje aan het zonnetje in Zambia denken ;). Of gewoon lekker veel kerstkransjes en oliebollen eten! Hmm, die mis ik wel! Doeg!
Liefs,
Iris
-
20 December 2015 - 13:44
René En Froukje:
Lieve Iris,
Wat heb je weer een mooi verhaal geschreven over de dingen die je daar meemaakt en ook over hoe je je daarbij voelt. Mooi hoor! Indrukwekkend! Jij kunt dat goed!
Wij krijgen in het nu relatief warme Friesland (beslist geen Elfstedentocht !) een idee van wat je daar meemaakt. We wensen je er nog een hele mooie tijd toe.
Ook fijne Kerstdagen toegewenst en een goed 2016 waarin wij je graag weer in Nederland ontmoeten en met je kunnen spreken over je ervaringen.
Oant sjen, René en Froukje
-
20 December 2015 - 13:56
Mama En Papa:
En alweer een hoop mooie dingen meegemaakt.
Super om te lezen.
Veel plezier als "toerist" in je kerstvakantie! -
20 December 2015 - 21:10
Chris:
Altijd leuk om jouw uitgebreide verhaal weer te lezen. Krijg een goed beeld van hoe het daar is en wat jij allemaal mee maakt. Mooi en bijzonder lijkt het mij.
Geniet van jouw vakantie Kondwani.
Fijne Feestdagen :-)
Groetjes uit een Apeldoorn waar de vogeltjes nestjes bouwen en de margrietjes groeien ondertussen -
21 December 2015 - 16:42
Wieke Biesheuvel:
Leuk om te lezen Iris, en wat een bijzondere ervaring, jullie mee in de ambulance met zo'n jong moedertje. Gelukkig is het goed afgelopen. Heel veel plezier in Livingstone! -
23 December 2015 - 16:24
Leo & Sonja:
Hey Iris,
Mooi al die verhalen. Fijn dat je dat met ons kunt delen. Je doet goed werk daar. We wensen je een hele fijne kerstvakantie. Ik heb van mams gehoord dat je vakantie ook best wel een beetje 'ruig' is, vooral dat raften. Hou alles heel hé ;-)) en geniet ervan. Dat gaat vast lukken.
Lieve groetjes Leo & Sonja, pootje van DO.
-
24 December 2015 - 22:33
Gwenda Rabelink:
Hoi Iris/Kondwani,
Wat een geweldige ervaringen doe je op! Ik lees iedere keer je reisverslag en ook je vader (mijn collega) vertelt regelmatig over je avonturen. Met bv de enge 'beestjes'; vliegende wormen en grote spinnen. Brrr...
Ik wil jou en je reisgenoten hele fijne feestdagen wensen! En geniet van je kerstvakantie.
Groetjes, Gwenda. -
03 Januari 2016 - 19:18
Sonja:
Hi Iris,
Gelukkig nieuwjaar! Mag je morgen ook weer 'gewoon' aan het werk net als wij :-) :-)?
Januari wordt voor jou de maand van het aftellen... nog 22 daagjes en dan terug naar Holland. Zal wel een beetje raar zijn denk ik én een dubbel gevoel om zo af-te-tellen. Wat heb je voor de laatste drie weken op het programma staan? Geniet ervan. Liefs Sonja
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
