"Best wishes, always!"

Hallo allemaal!

Het moment is nu echt aangebroken dat ik kan zeggen dat ik over de helft van mijn verblijf in Zambia ben. Wat gaat de tijd snel. Mijn eerste dagboek is al vol geschreven. En het is alweer december. Ik besef dat ik nog maar een paar voorlichtingen kan geven. Mijn tijd in Zambia is verder gevuld met twaalf dagen helpen/werken in een mission hospital midden in de rimboe (voor de mensen die van kaart lezen houden: Kanyanga. Ik wens je veel succes met zoeken als het dan al op de kaart mag staan ;)). We hebben daarna een lang weekend in Chipata en dan gaan we nog op kerstvakantie naar Livingstone! Dan kunnen we twee weken afscheid nemen en gaan we onze laatste dagen doorbrengen bij lake Malawi! Daarna overnachten we een nachtje in Lilongwe waar we de volgende dag op het vliegtuig stappen. Ik weet zeker dat dus de tweede helft van de tijd hier nog sneller zou gaan.

In Zambia zijn een aantal dingen waar ik echt aan kan wennen. Bijvoorbeeld het “muli bwanji” (hoe gaat het). Erg mooi dat echt iedereen, maar dan ook iedereen dit aan je vraagt. Ik denk dat ik in Nederland ook eerst ga vragen hoe het met iemand gaat achter de toonbank voordat ik zeg wat ik wil hebben. Zou diegene mij dan ook raar aankijken? En denken: “wat gaat jou dat nou weer aan?”
Het rijden in de taxi van onze chauffeur Jan, het geven van een voorlichting, dansen in Blue Gums Nightclub, Cherwa (onze nightwatcher én superheld), de Zambiaanse muziek en dans, de waardering die je krijgt wanneer je een chitengue (omslagdoek) draagt of als je gewoon gebrekkig iets in het Nyanja zegt.

Ook zijn er dingen waar ik niet aan kan wennen. Mensen die de straat als vuilnisbult gebruiken, kinderen die op blote voeten op een weg lopen waar veel glas ligt, mensen die geen geld hebben voor een eenzijdige maaltijd, alles wat men in de weg ligt zo verbrand wordt zonder dat er over veiligheid nagedacht word, de mannen die naar ons roepen bij het busstation in Kapata, mensen die stinken naar zweet, wifi die het altijd niet doet nét wanneer ik wil Skypen, en dezelfde wifi die het eigenlijk nooit goed doet, de druk die af en toe van de kraan is, stroomuitval, de lange wandeltochten door de hitte, de nieuwe onbekende beestjes die steeds maar weer tevoorschijn komen (we denken elke keer dat we nu de hele flora en fauna van Chipata wel gezien hebben, totdat er weer iets nieuws verschijnt) maar hetgeen wat ik eigenlijk het áller ergste vind en nooit aan zou kunnen wennen zijn de (bizarre!) verhalen van de prostituees. En eigenlijk ook het gebrek aan kennis waardoor ze bijvoorbeeld denken dat “shake shake” (alcoholisch drankje) goed is om te drinken als je zwanger bent. Wordt je baby groot en sterk van…

Dit weekend zijn we uitgenodigd op het feest van Flora. Ze is 50 jaar geworden en werkt 25 jaar bij de diocese. Eigenlijk kenden we voor het feest alleen haar man (Peter), die ons uitgenodigd heeft. En na het feest moet ik eerlijk bekennen dat ik nu alleen weet hoe ze er uit ziet. We hebben voor dit feest speciaal jurkjes laten maken. Dus daar kwamen we dan aan lopen. We voelden ons een tikkeltje overdressed, maar het werd wel gewaardeerd. De vrouwen die er al waren gingen gillen (op zijn Afrikaans, zoals alleen Afrikaanse vrouwen dat kunnen) toen ze ons zagen. Na een uur wachten kwamen de dansers en kwamen Flora en Peter binnen. Het feest was erg bijzonder. Heel veel dans en muziek! Flora en Peter zaten achter een lange tafel. Ze leken er niet erg van te genieten. Toen moesten de cadeautjes gebracht worden. Al dansend. Ohjee het zweet brak ons natuurlijk al uit. Moeten wij ook dansen voor al die mensen? Wij kunnen dat nooit zo goed als alle andere genodigden. En ja hoor, het volgende nummer mochten wij! We hebben maar een beetje gedaan hoe de Afrikanen het ook doen: in een rijtje naar de lange tafel toe lopen, dan het cadeautje geven en dan nog maar even flink met de billen schudden totdat het nummer afgelopen is. Wat waren we blij dat we weer zaten. Maar toch begint het te wennen hoor, al onze publieke optredens. Even later nodigden vijf jongens ons allemaal apart uit om met hun te gaan dansen. Nouja, waarom ook niet. We willen ook niet saai doen. We hebben dus weer het publiek vermaakt met onze gelikte dancemoves. Uhum.
Op een gegeven moment ging het keihard regenen. Maar dan echt keihard. Zambiaans hard. Regenseizoen hard! Bij thuiskomst stond ons een onaangename verassing te wachten aangezien we alle ramen nog open hadden staan. Hier hebben we van geleerd voor de rest van het regenseizoen hoor ;).

De afgelopen voorlichtingen gingen over alcohol, drugs, emotionele situatie, EHBO en wonden. We leren de meiden en vrouwen steeds beter kennen. Na een voorlichting gaf één van de vrouwen mij een kaartje met mijn naam er op en liep snel weg. Het was een kaartje met een mooie tekst en “best wishes, always” er op. Dit teken van waardering raakte me diep in mijn hart en ik kan niet beschrijven hoe gelukkig ik me op dat moment voelde. Het was zo lief! Ik ben naar buiten gelopen en heb haar een dikke knuffel gegeven.

Wat ik ook even wil vermelden is dat ik nu met een Zambiaans kapsel door het leven ga! Dit keer ben ik maar naar een andere kapper geweest dan de vorige keer ;). “Plaiting your hair” noemen ze het. Allemaal kleine vlechtjes met nep haar (extensions) er bij in gevlochten vanaf de hoofdhuid. Ik heb drie grote plukken kastanjebruin en drie grote plukken blond nep haar gekocht. Mijn haar is nu erg lang, zwaar en dik. Het is wel even wennen! Maar ik ben blij dat ik het geprobeerd heb. Want nergens kunnen ze het zo goed als ik Afrika! Dus ik ben nu op de goede plek! Ik zal een foto toevoegen. Maak jullie geen zorgen, de vlechtjes met het nep haar kan ik er zo weer uithalen als ik dat wil en dan heb ik mijn “oude” blonde kapsel weer terug!

Maandag avond hoorde we de sisters roepen en gillen. We waren aan het eten en gingen snel buiten kijken. Onze nightwatcher sloeg een hond dood met een steen. We hebben hier twee waakhonden (Spy en Poggy) rondlopen en twee kleine hondjes (Prince en Princess). Zou de nightwatcher één van de waakhonden hebben dood geslagen? Ik kon het mij niet voorstellen. De nightwatcher zag ons kijken en riep ons naar hem toe om te kijken. Ik wilde wel weten wat er gebeurd was! Dus ik er naar toe. Was het een “rabbit dog”. Uhum, wattes? Het leek een beetje op een vos, maar dat was het niet. Ze komen in het regenseizoen en vielen de honden aan die hier horen. Als je gebeten wordt kan je rabiës krijgen (hondsdolheid). Ik heb besloten dat ik in het donker maar niet meer naar de Wifi loop als het niet perse hoeft. In het regenseizoen zijn er tenslotte ook slangen. Ik zag er vandaag eentje kruipen. Het was een kleintje. Mij is verteld dat ik die gewoon op kan tillen als ik dat wil. Nee bedankt. Ik kijk liever en maak van afstand wel een foto ;).

Gister was het “world aids day”. Na onze voorlichting zijn we naar het stadion van Chipata geweest. Vanaf de tribune hadden we een mooi uitzicht over het voetbalveld, de atletiek baan en de heuvels. Ik kon niet verstaan wat er gezegd werd, maar toen we er eenmaal waren was het al bijna afgelopen. Veel mensen wilden met ons op de foto. Home Based Care liet vrijwillig gratis HIV testen doen.

Vrijdag hebben we een aantal “collega’s” van Kachere uitgenodigd om bij ons te komen eten. Daarna gaan we waarschijnlijk uit. En we hebben loodjes getrokken voor vijf december! Ook al hebben we nog geen sinterklaas/kerst gevoel. Misschien komt het wel. Ik loop in ieder geval nog lekker rond in mijn hemdje/t-shirt.
Wat wel grappig is, bij de telefoonwinkel zag ik een nep witte kerstboom. Alsof er sneeuw op lag. Zouden de mensen hier ooit in hun leven wel eens echte sneeuw gezien hebben? Ik denk het niet!
Zondag gaan we misschien één van de heuvels beklimmen rond Chipata. Voor het uitzicht. Ik ben benieuwd!

Maandag gaan Amber en ik naar het mission hospital in Kanyanga. Van te voren even flink wat macaroni en potten met saus inslaan haha! Ik ben erg benieuwd wat we mee zullen maken in de bush bush. Ik hoop dat we veel ervaringen op zullen doen in het ziekenhuis. Mijn volgende reisverslag zou waarschijnlijk dan ook over mijn ervaringen in Kanyanga gaan! Tot de volgende keer! Doeg!

Liefs,
Iris.