Twee weken vol uitstapjes!

Hoi allemaal!

Ik heb al een tijdje geen reisverslag geplaatst, sorry! Ik was heel erg druk. Dit betekend dan weer wel dat ik heel veel te schrijven heb!

Zoals ik in mijn vorige reisverslag beschreven heb, ben ik naar een gevangenis geweest in Chipata. Het was nogal een gedoe om er te komen. Door een miscommunicatie moesten we lopend in de brandende zon naar de gevangenis. Onderweg werden we erg veel aangesproken. Wel hebben we kunnen genieten van een mooi uitzicht onderweg.
Er was een mannengedeelte en een vrouwengedeelte. Gelukkig zijn we alleen naar het vrouwengedeelte (met soms hun kleine kinderen) geweest. De mannen stonden al aan het hek naar ons te roepen. Niet zo’n goed idee dus. Er stond een groot hek in een vierkant met een paar gebouwtjes er in. De vrouwen zaten op de grond. Hun avondmaal is nshima, bonen en water. Ik merkte op dat er veel vrouwen verkouden waren. Sister Anastasia heeft de vrouwen iets verteld over “good behavior”. Eigenlijk voelden we ons best ongemakkelijk, want wat kunnen wij nu tegen die vrouwen zeggen?

Wat ik tijdens het schrijven van mijn vorige reisverslag nog niet wist, is dat ik vorige week woensdag met Amber naar Katete ben geweest! Om het Saint Francis hospital te bezoeken. Een groot ziekenhuis waar onder andere ook Nederlandse artsen werken. Na de voorlichting aan de sexworkers zijn we met de taxi naar Katete gereisd. Hier zou father Dennis ons ophalen om ons naar het ziekenhuis te brengen. Zou inderdaad… In Katete zaten we op een stoepje father Dennis te bellen die steeds maar niet op nam! Haha! Zaten we daar, allemaal mensen gingen ons aanspreken. Toen dachten we; nou dan gaan we zelf wel! Dus wij vroegen aan iemand waar het ziekenhuis was. Vier kilometer een rechte weg af lopen. Hmmm… twee mzungu´s lopend in de brandende zon. Leek ons niet echt een goed idee. “Jullie kunnen ook wel met de fiets taxi” zei de man. Aan Amber haar grijns te zien wist ik direct al dat het haar ook heel leuk leek! Dus daar zat ik dan, voor vier Kwacha (iets minder dan 0,4 eurocent) op een kussentje op de bagagedrager achterop de fiets van een jongen. Grappig! Toen we eenmaal bij het Saint Francis hospital aan waren gekomen kwam de volgende uitdaging: we staan hier nu wel, maar we kennen helemaal niemand! We vonden het geen goed idee om zomaar even naar binnen te wandelen dus we besloten te gaan vragen waar father Dennis was. Op een gegeven moment bracht iemand ons naar het huis van father Dennis op het terrein van het ziekenhuis. “Hoi! Hier zijn we dan!” Het voelde eigenlijk wel een beetje ongemakkelijk maar we hebben wel heel gezellig gekletst met father Dennis. Na een maaltijd (nshima, groenten, saus, een vissenkop en heerlijke koude ranja) hebben we een rondleiding gekregen door het ziekenhuis. Een verpleegkunde student ging met ons mee. Er waren een aantal grote zalen voor verschillende doelgroepen: mannen, vrouwen, kinderen en vrouwen die nog moeten bevallen. Op één zaal stonden ongeveer dertig bedden. De bedden waren oud, matrassen versleten. Toch vond ik het ziekenhuis er veel meer westers uit zien dan het ziekenhuis in Kanyanga. De gebouwen leken mij vrij nieuw.
Na de rondleiding was father Dennis niet meer thuis. Dus besloten we Wieke Biesheuvel op te gaan zoeken. Wieke is columniste van de Libelle en woont bij het Saint Francis hospital waar haar man arts is. Ze zet zich in voor het plaatsen/repareren van waterpompen in dorpjes waar mensen het hard nodig hebben. Via haar Facebook pagina “Wieke Biesheuvel in Zambia” hebben we contact met Wieke gezocht. Het is een aanrader om de Facebook pagina te volgen, het geeft een kijkje in de dagelijkse gang van zaken in Zambia op een vlotte, leuke manier met mooie foto’s.
Dus, wij op zoek naar een huis op het terrein van het ziekenhuis die er volgens ons wel “Nederlands uit zag”. Hoe ziet een huis er uit wat er wel Nederlands uit ziet? Volgens ons een nette tuin, met bloemetjes. Niet al te rommelig. Dus wij daar zoeken en zoeken, haha! Na een paar keer rondvragen werden we door een mevrouw naar het huis van Wieke en haar man gebracht (de tuin voldeed trouwens aan onze eisen ;) ). Het was erg gezellig! Lekker gekletst over van alles en nog wat. Ook hebben we een foto gemaakt, ik zal hem bij mijn reisverslag plaatsen.
Toen de avond viel, leek het ons wel een goed plan om een slaapplek te zoeken. De lodges van het ziekenhuis waren al vol dus bracht Wieke ons naar Tikondane lodge. Daar waren nog een groepje Nederlandse vakantiegangers en een pedagogiek studente die ook een stage loopt in Zambia (Nadia). Gezellig! We hebben heerlijk geslapen. De douche was echt Zambiaans: twee lage kraantjes, een betonnen bak om in te staan en een paar teiltjes, grappig! ’s Morgens een uitgebreide rondleiding gehad over het terrein van Nadia en daarna met de fietstaxi naar Katete. Daar hebben we over de markt heen gelopen en zijn we vervolgens weer met de taxi naar Chipata gereisd. De taxi was een personenauto waar in totaal 6 volwassenen en 1 kind in paste. Proppen!

Vorige week vrijdag was het Independence day. ’s Middags moesten we bij een bijeenkomst zijn voor 400 jongeren uit de omgeving en iets vertellen over “good behaviour”. Ja, dat is best een breed onderwerp! We hebben sister Anastasia voor de zekerheid maar even onze speeches die we voorbereid hadden laten lezen. We waren wel een beetje zenuwachtig. Dit kwam ook omdat we steeds vooraan neergezet werden, naast de stoel van de bisschop. We werden behandeld alsof we erg belangrijk waren! Na een soort van kookwedstrijd gingen we naar de kerk. Hier waren verschillende groepen jongeren die op gingen treden in traditionele kledij met muziek, dans en toneel. Wauw! Alleen zijn onze speeches over “good behaviour” dan wel gepast? Niet een beetje saai? Tot onze grote opluchting kregen we ineens te horen dat we de speeches niet meer hoefden te doen. Oke, dat vinden we niet zo erg hoor! Echter werd ons tien minuten later gevraagd of wij ook “even” op het podium wilden dansen voor alle jongeren. Oh jeetje! We hebben helemaal niets voorbereid! Een Zambiaans nummer kwam al uit de boxen en daar stonden we dan met zijn vijven op het podium! We hebben wel gedanst, onder het motto: je kan beter helemaal los gaan en voor schut staan dan niks doen, want dan sta je nog meer voor schut! Later werd Marjanneke nog een keer uitgenodigd om op het podium te gaan dansen met twee Zambiaanse meisjes. Marjanneke kan bijna net zo goed swingen als een Afrikaan, dus zij heeft onze reputatie behoorlijk omhoog gehaald! Iedereen ging helemaal los! Dankjewel Marjanneke!

Na de bijeenkomst zijn we ’s avonds nog uit geweest met Christabel naar East Point club. Ze wilde ons laten zien hoe Independence day gevierd word. Leuk! Er was een band die op trad en het was heel erg druk. Bij de ingang een beetje té druk, we werden helemaal geplet en er werd getrokken en geduwd. Op sommige nummers ging iedereen helemaal los! Als mzungu’s hadden we natuurlijk ook wel wat bekijks. Ook hebben we veel sexworkers gezien. Een meisje was zo dronken dat ze niet meer kon lopen.

In mijn vorige reisverslag heb ik wat geschreven over huisdieren. Nou, nu komt het hoor. Nu hadden wij zaterdag een vogelspin in ons huis! Aaaah! Een bouwvakker heeft de vogelspin met een stok doodgeslagen en naar buiten gehockeyd. Ik ben zo blij dat ik onder een klamboe slaap!

Zondag avond zijn we uitgenodigd bij Christabel thuis. Ze woont in Nabvutika. Ik had wel verwacht dat ze in armoede zou leven, maar ik schok toch een beetje. Haar zus en nicht slapen samen op een kapot matje, zij heeft wel een bed. Er is geen stroom, wc, douche of kraan. Ze wast haarzelf buiten achter een schutting met behulp van een teiltje. Daarna zijn we naar een bar in Nabvutika geweest. Een hele belevenis. De mannen hier zijn best wel opdringerig, maar niet op een agressieve manier hoor. Ze blijven gewoon de hele avond doorvragen of ze je telefoonnummer mogen, ook na tien keer nee zeggen. We moesten elkaar in de gaten houden en zo nodig uit ongemakkelijke situaties redden!

Ook hebben we onze temporary employment permit aangevraagd en opgehaald. Wat erg lang duurde. De geldautomaten deden het ook nog eens niet. We hebben nog een keer gezwommen bij het Protea hotel en de tienermoeders van Home Based Care ontmoet. Helaas kwam er na lang wachten maar één meisje opdagen. Haar verhaal raakte me heel erg. Ook kwam er dinsdag avond geen water uit de kraan. De volgende morgen kwam er gelukkig wel weer water uit de kraan. Wat is het fijn om stromend water te hebben!

Woensdag zijn we naar Chipungo geweest, een klein dorpje in de bush bush twintig minuten rijden vanaf Chipata. Daar was een bijeenkomst over HIV en Aids voor vrijwilligers. Ook hebben we een rondleiding gehad in de kliniek van het dorpje door de enige zuster die daar werkte die dag. Er was ook geen arts ofzo. Amber en ik mochten haar helpen met een 19 jarig meisje onderzoeken die die middag zou bevallen. We mochten meten hoeveel ontsluiting ze had. De omstandigheden in de kliniek waren best bizar. Ze vertelde ons dat niemand bij de medicijnen mocht komen, en dat de kamer daarom twee deuren had. Een normale deur en een ijzer hekwerk. Vervolgens liet ze de deuren gewoon open staan! In de onderzoekskamer hingen twee lakens aan een waslijn, als afscheiding. Ook erg veel dingen gezien die je niet in een Nederlands ziekenhuis zou zien! Totaal niet volgens hoe wij dingen leren op school!

De lokaal bereide maaltijd in het dorpje is denk ik niet zo goed gevallen, dus ben vandaag en gister ziek geweest. Maar het gaat nu al weer beter hoor! Geen zorgen. Morgen is Marjanneke jarig. We hebben een aantal sisters uitgenodigd om de verjaardag te komen vieren. Ik hoop dat ik snel weer een nieuw reisverslag kan plaatsen! Doeg!

Liefs, Iris